Recensie Leeuwarder Courant

Het record spare-ribs eten staat in toro pinto op zeventien porties. De keukenbrigade hield dit voor onmogelijk, dacht aan vals spel, en ging op zoek naar de feiten. We hebben de botjes verzameld. "Het klopte", vertelt de serveerster lachend.
- PLAT VOOR EEN AARDAPPEL
Het Argentijnse Toro Pinto (gevlekte stier) in Heerenveen laat zich voorstaan op zijn Argentijnse vlees.Het is tot vier tot zes weken gerijpt meldt de kaart "en daardoor nog malser". Je kunt er heel veel ineens van bestellen,tot 1000gram voor 45.75 euro. Groepen jongemannen doen dat graag, zegt de serveerster, op de avond voor dat hun vriend gaat trouwen.

Dat kunnen we ons wel voorstellen.Toro Pinto is onbekommerd en rechttoe rechtaan. Je zit daar op koeienvellen, de lampen zijn daar van stevige platen hout, aan de muur hangen cowboyhoeden en panfluiten, en de serveerster is niet superkundig maar wel ontwapend en gedreven. Wie honger houdt, mag bij de saladebar onbeperkt bijscheppen.

We hebben zin in Argentijns wijn en vragen advies. Een glas kan wel, informeert de serveerster ons, maar alleen bij huiswijn. Een fles ontraadt ze: "Dan ben je zo 20 euro kwijt". Later op de avond zou de wijnkaart anders leren. Er zijn ook flessen van 14 en 15 euro. Daartussen argentijnse wijn, maar helaas niet van inheemse druiven zoals de Torrontes of de Bonarda. De een kiest een ietwat belegen Chardonnay uit 2001, de ander een Mexicaanse Corona(bier) met een schijf citroen.

Nadat wij warme nacho chips opgeknabbeld hebben, ontdekken we in het voorgerecht de onvermijdelijke gebakken pijnboompitten en paarse spruitjes. Had niet gehoeven. De gegrilde italiaanse Provelone (geiten)kaas met provençaalse kruiden heeft geen smaakaanvulling nodig. We gissen naar de vleessoort in de vleespasteitjes van de ander. "Kip?", opperen we. "Gehakt", probeert de serveerster. Gehakte kip, besluiten we. "We raden altijd medium aan. Argentijns vlees is te taai", zegt zij over de hoofdgerechten, terwijl wij nog twijfelen over rare en well done. We nemen het advies over en bestellen een ribeye steak met knoflook saus en een ossenhaas met bearnaisesaus. De laatste in de "lady's" uitvoering van 150gram voor 15.50 euro. De mannenvariant weegt 200gram en kost 19.50euro.
Het vlees is inderdaad sappig en mals,

ook doordat de overdadig aanwezige vetlobben genereus zijn meegegrilld. De houtskoolachtige smaak moet je liggen. Echt plat gaan we voor de gepofte aardappel met zure room en spekjes. Zo vol van smaak zijn we lang geen knol meer tegengekomen. Alsof we de laatste stuiver uit de schatkist grijpen, zo lepelen we hem helemaal uit. En ook de wedges, de driehoekige aardappelschijfjes met een schil van kruiden, zijn subliem. Lang leve de aardappel!!

Omdat we na een aanval op de saladebar eigenlijk al voldaan zijn, vragen we of de nagerechten er ook in lady's zijn, bijvoorbeeld een half flensje en een half appelgebakje met kaneelijs en slagroom. Het worden complete exemplaren, "Anders valt-ie uit elkaar". De kok komt het flensje en bananenijs aan de tafel flamberen, een leuk spek- takel. Zijn uitnodiging om thee na te drinken, nemen we graag aan.
Tevreden vragen we om de rekening. En ook daarover zijn we tevreden.

Geschreven door: Irene Overduin.

(Voor deze rubriek gaan LC-journalisten UIT ETEN met Breda de Zwaan. Docent hospitality management, en docent gastronomie Edzard Delstra van de opleiding international Hospitality Management aan de Christelijke Hogeschool NL(CHN). )
*Dit bezoek is onaangekondigd. Het verslag is dan ook een momentopname. *